زندگی نامه ی جانی رُداری برنده جایزه ی هانس کریستین اندرسن

جانی روداری به دنیای کلمه ها پا می گذارد

سال ها گذشتند و جانی روداری را به 18 سالگی رساندند. او در این سن از مدرسه ی تربیت معلم فارغ التحصیل شد؛ چند سالی را به تدریس به کودکان ابتدایی گذراند و بعد از آزادی ایتالیا وارد حرفه ی روزنامه نگاری شد. تدریس در مدرسه، پای روداری را به دنیای بچه ها باز کرده بود. از سال 1945 در کنار روزنامه نگاری، داستان هایی هم برای کودکان می نوشت و این شروع مسیری بود که به خلق چند تن از مهم ترین آثار ادبیات کودک و نوجوان رسید.

جانی روداری در روزنامه های مختلفی مقاله می نوشت؛ بعضی از این مقاله ها هم با دنیای کودکان و ادبیات کودک در ارتباط بودند. او بعد از شناختن داستایفسکی و بقیه ی نویسنده های بزرگ، کتابی به نام «دفتر فانتزی ها» نوشت که در مورد هنر داستان نویسی بود.

ماجرای پیازچه و ترانه های کودکانه؛ ورود رسمی به دنیای ادبیات کودک

انتشار ماجرای پیازچه و ترانه های کودکانه در سال 1951 جانی روداری را رسماً به عنوان نویسنده ی جدید ادبیات کودک معرفی کردند. نویسنده ای که با داستان هایش فریاد می زد حرف های مهمی برای بچه ها دارد و لابه لای قصه های بامزه، می خواهد برایشان دنیایی با دیوارهای شادی و سقف خنده بسازد. در دنیایی که روداری برای بچه ها ساخت، خبری از قوانین خشک و سخت و زشتی های دنیای آدم بزرگ ها نبود؛ او از داستان ها کمک می گرفت تا به بچه ها یاد بدهد زندگی کنند؛ به معنای واقعی کلمه.

از زبان داستان ها

هرکدام از داستان های جانی روداری آمده بودند تا قصه ای تعریف کنند و حرفی بزنند؛ «ماجرای پیازچه»، ماجرای جنگ با حاکم خوشگذران و فاسدی به نام لیمو و ایستادن در مقابل ظلم است، «جلسومینو در سرزمین دروغگوها» به بچه ها یاد می دهد دروغ گفتن اشتباه بزرگی است، «همه چیز با یک تمساح شروع شد» شامل نقدهای اجتماعی است و هر کدام از داستان های دیگر هم چیزی برای یاد دادن دارند.

عشق، عنصر پررنگ زندگی جانی روداری

جانی روداری عاشق شغلش بود؛ عاشق نوشتن برای کودکان و ساختن قصه های کودکانه. همین عشق بود که باعث شد روداری تنها به خلاقیت و توانایی نویسندگی اش بسنده نکند و راه بیفتد دنبال تحقیق و پژوهش در مورد کودکان. او مدت ها در مورد مسائل تربیتی و آموزش کودکان مطالعه کرد تا به دنیای آن ها نزدیک و نزدیک تر شود.

روداری دوست نداشت نویسنده ی گوشه نشین و بی خبر باشد؛ به مدرسه ها سر می زد و داستان های چاپ نشده اش را برای بچه ها می خواند تا مدام بهتر و بهتر بنویسد. این شیفتگی و پیگیری باعث شد داستان های او در قلب و یاد بچه های سرتاسر دنیا زنده بمانند. جانی روداری از فانتزی کمک می گرفت تا به واقعیت های روزمره ی زندگی کودکان بپردازد؛ او می گفت به کمک فانتزی می توانیم واقعیت ها را تغییر دهیم و آن ها را از این همه خسته کننده و ناعادلانه بودن نجات دهیم.