صفحه محصول - شرح و تفسیر یافتن پادشاه باز را به خانه کمپیر زن

حکایت

بازِ بلند پرواز و زیبایی که دست آموزِ شاه بود . روزی از کاخ شاهانه گریخت و به خانۀ محقّر پیرزنی فرتوت پناه بُرد . پیرزن که سرگرم بیختن آرد بود . آن بازِ زیبا را گرفت و از سرِ دلسوزی نابخردانه ، شاهبال و ناخن های بلند او را چید . از آن سو شاه نیز نگران بازِ خود بود و به هر جا سر می کشید تا مگر او را پیدا کند . تا اینکه در پسینگاهِ آن روز ، به کلبۀ پیرزن رسید و باز را با حالتی زار در آنجا پیدا کرد . شاه دلش به حالِ زارِ باز سوخت و ناله کنان بدو گفت : این است سزایِ تو که از کاخِ شاهانه گیختی و به این خانۀ محقّر پناه آوردی .

این قصه قبل از مولانا در کتب فارسی شهرت داشته : چنانکه شیخ عطار این حکایت را به تفصیل به نظم آورده است . که در زیر میخوانید . ( ماخذ قصص و تمثیلات مثنوی ، ص 44 ) .

مگر بازِ سپید شاه برخاست / بشد تا خانۀ آن پیرزن راست

چو دیدش پیرزن برخاست از جای / نهادش در برِ خود بند بر پای

سبوسی او خوش اندر پیش او کرد / نهادش آب و مشتی جو فرو کرد

کجا آن طعمه بُد اندر خورِ باز / که باز از دستِ شَه خورد از سرِ ناز

کژیِ مِخلب و چنگال بدیدش / بدان تا چینه برچیند بچیدش

به آخر هم نچید آن چینه را باز / به صد سختی طپیدن کرد آغاز

همه بالش ببرّید و پَرش کند / که تا با وی بماند بوک یک چند

ز هر سویی درآمد لشکرِ شاه / بدان سان باز را دیدند ناگاه

به شه گفتند حالِ پیرزن باز / که چون سرگشته شد ز آن پیرزن باز

شهش گفتا : چه گویم با چنین کس ؟ / جوابش آنچه او کرد است از این بس

مولانا در این حکایت کوتاه می خواهد بگوید که هر دلِ نالایقی ، شایسته اخذ حکمت و معرفت نیست . چنانکه آن زالِ گول ، قدرِ بازِ بلند پرواز را ندانست و بدان روزش انداخت . ضمناََ نقدِ طنزآمیز دوستی های نابخردانه است .

بازِ بلند پرواز و زیبایی که دست آموزِ شاه بود . روزی از کاخ شاهانه گریخت و به خانۀ محقّر پیرزنی فرتوت پناه بُرد . پیرزن که سرگرم بیختن آرد بود . آن بازِ زیبا را گرفت و از سرِ دلسوزی نابخردانه ، شاهبال و ناخن های بلند او را چید . از آن سو شاه نیز نگران بازِ خود بود و به هر جا سر می کشید تا مگر او را پیدا کند . تا اینکه در پسینگاهِ آن روز ، به کلبۀ پیرزن رسید و باز را با حالتی زار در آنجا پیدا کرد . شاه دلش به حالِ زارِ باز سوخت و ناله کنان بدو گفت : این است سزایِ تو که از کاخِ شاهانه گیختی و به این خانۀ محقّر پناه آوردی .

این قصه قبل از مولانا در کتب فارسی شهرت داشته : چنانکه شیخ عطار این حکایت را به تفصیل به نظم آورده است . که در زیر میخوانید . ( ماخذ قصص و تمثیلات مثنوی ، ص 44 ) .

مگر بازِ سپید شاه برخاست / بشد تا خانۀ آن پیرزن راست

چو دیدش پیرزن برخاست از جای / نهادش در برِ خود بند بر پای

سبوسی او خوش اندر پیش او کرد / نهادش آب و مشتی جو فرو کرد

کجا آن طعمه بُد اندر خورِ باز / که باز از دستِ شَه خورد از سرِ ناز

کژیِ مِخلب و چنگال بدیدش / بدان تا چینه برچیند بچیدش

به آخر هم نچید آن چینه را باز / به صد سختی طپیدن کرد آغاز

همه بالش ببرّید و پَرش کند / که تا با وی بماند بوک یک چند

ز هر سویی درآمد لشکرِ شاه / بدان سان باز را دیدند ناگاه

به شه گفتند حالِ پیرزن باز / که چون سرگشته شد ز آن پیرزن باز

شهش گفتا : چه گویم با چنین کس ؟ / جوابش آنچه او کرد است از این بس

مولانا در این حکایت کوتاه می خواهد بگوید که هر دلِ نالایقی ، شایسته اخذ حکمت و معرفت نیست . چنانکه آن زالِ گول ، قدرِ بازِ بلند پرواز را ندانست و بدان روزش انداخت . ضمناََ نقدِ طنزآمیز دوستی های نابخردانه است

مگر بازِ سپید شاه برخاست / بشد تا خانۀ آن پیرزن راست

چو دیدش پیرزن برخاست از جای / نهادش در برِ خود بند بر پای

سبوسی او خوش اندر پیش او کرد / نهادش آب و مشتی جو فرو کرد

کجا آن طعمه بُد اندر خورِ باز / که باز از دستِ شَه خورد از سرِ ناز

کژیِ مِخلب و چنگال بدیدش / بدان تا چینه برچیند بچیدش

به آخر هم نچید آن چینه را باز / به صد سختی طپیدن کرد آغاز

همه بالش ببرّید و پَرش کند / که تا با وی بماند بوک یک چند

ز هر سویی درآمد لشکرِ شاه / بدان سان باز را دیدند ناگاه

به شه گفتند حالِ پیرزن باز / که چون سرگشته شد ز آن پیرزن باز

شهش گفتا : چه گویم با چنین کس ؟ / جوابش آنچه او کرد است از این بس

تعداد 13 اسلاید وفایل پاورپوینت در حالت به صورت فشرده در قالب winzipقابل دانلود می باشد.

فایل پاورپوینت است با برنامه آفیس باز می شود.

حکایت بازِ بلند پرواز و زیبایی که دست آموزِ شاه بود . روزی از کاخ شاهانه گریخت و به خانۀ محقّر پیرزنی فرتوت پناه بُرد . پیرزن که سرگرم بیختن آرد بود . آن بازِ زیبا را گرفت و از سرِ دلسوزی نابخردانه ، شاهبال و ناخن های بلند او را چید . از آن سو شاه نیز نگران بازِ خود بود و به هر جا سر می کشید تا مگر او را پیدا کند . تا اینکه در پسینگاهِ آن روز ، به کلبۀ پیرزن رسید و باز را با حالتی زار در آنجا پیدا کرد . شاه دلش به حالِ زارِ باز سوخت و ناله کنان بدو گفت : این است سزایِ تو که از کاخِ شاهانه گیختی و به این خانۀ محقّر پناه آوردی . این قصه قبل از مولانا در کتب فارسی شهرت داشته : چنانکه شیخ عطار این حکایت را به تفصیل به نظم آورده است . که در زیر میخوانید . ( ماخذ قصص و تمثیلات مثنوی ، ص 44 ) . مگر بازِ سپید شاه برخاست / بشد تا خانۀ آن پیرزن راست چو دیدش پیرزن برخاست از جای / نهادش در برِ خود بند بر پای سبوسی او خوش اندر پیش او کرد / نهادش آب و مشتی جو فرو کرد کجا آن طعمه بُد اندر خورِ باز / که باز از دستِ شَه خورد از سرِ ناز کژیِ مِخلب و چنگال بدیدش / بدان تا چینه برچیند بچیدش به آخر هم نچید آن چینه را باز / به صد سختی طپیدن کرد آغاز همه بالش ببرّید و پَرش کند / که تا با وی بماند بوک یک چند ز هر سویی درآمد لشکرِ شاه / بدان سان باز را دیدند ناگاه به شه گفتند حالِ پیرزن باز / که چون سرگشته شد ز آن پیرزن باز شهش گفتا : چه گویم با چنین کس ؟ / جوابش آنچه او کرد است از این بس مولانا در این حکایت کوتاه می خواهد بگوید که هر دلِ نالایقی ، شایسته اخذ حکمت و معرفت نیست . چنانکه آن زالِ گول ، قدرِ بازِ بلند پرواز را ندانست و بدان روزش انداخت . ضمناََ نقدِ طنزآمیز دوستی های نابخردانه است .