نکات طلایی از کتاب : ظرافت جوجه تیغی خانم موریل باربری، رمان نویس مراکشی الاصل

آدم ها خیال می کنند به دنبال ستاره ها می گردند ولی مثل ماهی قرمزهای داخل پارچ کارشان پایان می یابد. از خودم می پرسم آیا ساده تر این نیست که از همان ابتدا به بچه ها یاد بدهند که زندگی پوچ است. این امر ممکن است پاره ای از لحظه های زیبای دوران کودکی را نابود کند ولی، در عوض، به بزرگ سالان اجازه می دهد زمان بسیار قابل توجهی را هدر ندهند – جدا از این که آدم، دست کم، از خطر یک ضربه روحی، ضربه پارچ، در امان خواهد ماند. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 18)

مهم مردن و در چه سنی مردن نیست، مهم این است که آدم به هنگام مردن در حال انجام دادن چه کاری است. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 22)

بسیار پسندیده است که انسان در خصوص تحول، تکامل، تمدن و واژه هایی در همین ردیف حرف بزند و سخنرانی های پرآب و تابی ایراد کند، ولی انسان از ابتدای پدیدار شدنش تا امروز پیشرفت زیادی نکرده است: همچنان باور دارد که تصادفاً به وجود نیامده است و خدایانی که اکثریت شان مهربان اند بر سرنوشتش نظارت دارند. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 54)

به نظر داراها این طور می آید که افراد خرده پا، شاید به علت این که زندگی آن ها ارزش چندانی ندارد و محروم از اکسیژن، پول و مردم داری اند، احساسات انسانی را با شدت کمتری درک می کنند و با بی اعتنایی زیادی با آن روبه رو می شوند. چون ما سرایدار بودیم، به نظر می آمد که پذیرفته شده است که مرگ برای ما در روند طبیعی امور قرار دارد و چیزی عادی و پیش پاافتاده است حال آن که برای داراها چیزی غیر عادلانه و واقعه ای ناگوار شمرده می شود. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 75)

این توانایی ما در پذیرفتن آن چه می خواهیم به خودمان بقبولانیم و سر خودمان کلاه بگذاریم تا پایه اعتقادات ما دچار تزلزل نشود، پدیده ای مسحورکننده است. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 115)

وقتی نگرانم، به پناهگاهم می روم. هیچ نیازی به مسافرت ندارم. رفتن و پیوستن به قلمرو خاطرات ادبی ام کفایت می کند. زیرا چه وسیله تفریحی شریف تر و چه هم صحبتی سرگرم کننده تر از ادبیات وجود دارد و چه هیجانی لذت بخش تر از هیجانی است که خواندن کتاب نصیب انسان می کند. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 134)

آیا سرنوشت من، از پیش بر پیشانی ام نوشته شده؟ اگر می خواهم بمیرم، برای این است که به آن اعتقاد دارم. ولی اگر، در جهان ما، این امکان وجود داشته باشد که انسان چیزی بشود که هنوز نیست… آیا خواهم توانست از این امکان استفاده کنم و از زندگی باغ دیگری جز باغ پدرانم درست کنم. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 221)

شاید بزرگ ترین خشم ها و سرخوردگی ها از بی کاری نیست، از نداری نیست، از بی آینده بودن نیست: از احساسِ نداشتن فرهنگ است زیرا آدم میان فرهنگ های متفاوت، نمادهای سازش ناپذیر، چهارشقه شده است. چگونه می توان وجود داشت اگر آدم نداند در کجا قرار گرفته است. اگر باید هم زمان به فرهنگ ماهیگیران تایلندی و بورژواهای فرانسوی گردن نهاد، کدامین کس بخواهد این همه بارِ گران بودن؟ بنابراین، آدم ماشین ها را آتش می زند، می کشد و غارت می کند. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 283)

تهی دستی دروگر قهاری است: این دروگر همه توانایی های ما را در برقراری ارتباط با دیگری درو می کند و ما را تخلیه شده و شسته شده از احساسات به جا می گذارد تا بتوانیم تمام سیاهی های زمان حال را تحمل کنیم. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 317)

می ترسم به درون خودم بروم و ببینم آن جا چه می گذرد. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 358)

شاید زندگی یعنی همین: ناامیدی بسیار، ولی همین طور لحظه هایی از زیبایی که، در آن لحظه ها، زمان همان زمان نیست. درست مثل نت های موسیقی که نوعی پرانتز در گذر زمان ایجاد می کنند، تعلیق، یک جای دیگر در همین جا، یک همیشه در هرگز. آری، همین است، یک همیشه در هرگز. (کتاب ظرافت جوجه تیغی – صفحه 360)